اشعار

خواهـری جلـوه‌ای ز دلبری است            خواهری ذات عشق پروری است
خـواهـری قـصۀ پـیـمـبـری اسـت            خـواهـری مـاجـرای دیگری است

مهر خواهر چو مهر مادری است

بـارش از خــانــواده سـنـگـیـن‌تـر            سـفـرۀ غـصــه‌هـاش رنـگــیـن‌تـر
دلــش از دسـت داغ غـمـگـیـن‌تـر            گـاهـی از مـادری‌ست شـیـرین‌تـر

لـذتـی که در اوج خـواهـری است

دل پُــر الـتــهــاب خــواهـــر شــد            گـریـه و اضـطـراب خـواهـر شـد
روضـۀ بـی‌حـسـاب خـواهــر شـد            وقـت غــم انـتـخــاب خـواهـر شـد

دم دکـان غــصـه مشـتــری اسـت

هـمـه جا زیـنـت امــام رضـاسـت            هــمــدم خـلــوت امــام رضـاسـت
قــصـۀ غــربـت امــام رضــاسـت            زیـنب حـضـرت امـام رضــاسـت

خواهـر خوب، خوب یاوری است

آخــرش از رضــا جـــدا افـــتـــاد            گـیـر یـک مـشـت بـی‌خــدا افــتـاد
اول ســـــاوه او ز پــــا افــــتــــاد            یـــاد غـــم‌هـــای کــربــلا افـــتــاد

درد مـعـصـومه بـی‌بـرادری است

وارد قـم کـه شـد بـه عـزّت رفـت            مـحـمـلـش با هـمـه جـلالـت رفـت
نـه طـلایـش بـه بـاد غـارت رفـت            نه خـودش مـجـلـس جسارت رفت

از مـصـیبات عـمـه‌اش بری است

خــواهــری احـــتــرام مـی‌بــیــنـد            خـــواهـــری ازدحـــام  مـی‌بـیــنـد
یـک نــفــر الــتــیــام مــی‌بــیــنــد            یـک نـفــر سـنـگ بــام مـی‌بــیـنـد

این هـمـه فــرق نـابـرابـری اسـت

یک تـنـه دردهـا بـه شـانـه کـشـیـد            آه احـسـاس خـواهــرانــه کـشـیــد
روی او زجــر تــازیـانـه کـشـیــد            شـعــلـۀ گـریـه‌اش زبــانـه کـشـیـد

لشکر گریه‌اش چه لـشکـری است

نــفـس ســیــنــه ســـوز و آه شــده            مـلــجــا خــلــق بــی پـــنــاه شــده
خــــواهـــر شـــاه زا بـــراه شـــده            روز او چـون تــنـش سـیــاه شــده

جان به قربان او چه خواهری است

ســلام ای دیــار خــدا بـــاوران            مـوالـی زهـرا، عـلـی محـوران

سلام ای قـمـی‌های مهـمان‌نواز            ازین پس شما را منم چـاره‌ساز

بهشت است این سرزمین بعد ازین            شود قم چو عرش برین بعد ازین

نـداریــد در دل دگــر واهـــمــه            خـدا داده بـر شـهـرتـان فـاطـمه

قــمـی‌هـا بـدانـیـد بـیــمـه شـدیـد            نمک‌گـیر لـطف کـریـمـه شـدید

شـود دور از ایـنـجـا بـلا تا ابـد            رضـایـم رضـا از شـمـا تـا ابـد

سیـاهـی حـرام است بر رویتان            جــواد الائــمــه دعــاگــویـــتـان

به قـم داد اجازه ازین پس بتول            شود چون نجف، مهد فقه و اصول

دو صد خیر و رحمت دهم بر شما            خـمـیـنی و بهـجـت دهم بر شما

به یک گوشه زین خاک باب المراد            مزار رسول است و سیـد جـواد

شده غرق حیرت زمین و زمان            مسـلـمان شمـائـیـد یا شـامـیان؟!

شما نزد زهـرا عـزیـزید عزیز            نخـوانـدید نامـوس دین را کـنیز

اســیـــری نـــبـــردیــد آزاده را            خـرابـه نـبــردیــد شــهــزاده را

نه چـشم کـسی بود بر معـجـرم            نه از سنگ اینجا شکـسـته سرم

نه از ناقه خوردم زمین نیمه شب            نه از کعـب نی جـانم آمد به لب

نه شب سر به خـشت بیابان نهم            نـه بـا قــاتــلان پــدر هــمـرهـم

نه خـوانده مرا نا مسلمان یهـود            نه غـسـالـه بـیـنَـد تـنـم را کـبود

نه ایـنجـا غـریـبـانـه دفـنم کـنـند            نه در بـین ویـرانه دفـنـم کـنـنـد

چه خوب است که مجلس ختم من            شود روضۀ طفل دور از وطن

قـرار بـود بـیـایـی کـبــوتـرش بـاشـی            دوبـاره آیــنـه‌ای در بـرابـرش بـاشـی

نه این‌که پر بکشی و به شهر او نرسی            مـیـان راه، پـرسـتـوی پـرپـرش باشی

مدینه، شهر غریبی برای فاطمه‌‌هاست            نخواست گم شده،‌ چون قبر مادرش باشی

به قم رسیدی و گم کرد دست و پایش را            چو دیـد، آمـده‌ای سـایـۀ سـرش بـاشی

اجازه خواست که گلدان مرمرت باشد            که تا همیشه، تو یـاس معطرش باشی

خـدا، تو را به دل تـشنۀ زمین بخـشید            که تا بهـار بـیـایـد، تو کـوثـرش باشی

که تا طلوع قیامت، شفاعت از تو رسد            که تا رسیدن محشر، تو محشرش باشی

کـرامـتـت، هـمه را یـاد او مـی‌انـدازد            به تو چقدر می‌آید، که خواهرش باشی

رسول گفت: که در طوس، پارۀ تن اوست            نـشـد رسـولِ سـلام پـیـمـبـرش بـاشـی

خدا نخواست، تو هم با جوادِ او، آن شب            گـواه رنـج نـفـس‌هـای آخـرش بـاشـی

نخواست باز امامی، کنار خواهر خود            نخواست زینبِ یک شام دیگرش باشی

غریب شهر قمی... نه، که آشنا هستی            تو مثل فـاطمه، معـصومۀ خـدا هستی

هـزار فخـر تو را هست در جهان امّا            همین بس است شرف، خواهر رضا هستی

نوشـتـه‌اند به تـقـدیـر تو که زائر باش            هـنوز زائـر آن مـشـهـدالـرضا هـستی

به بارگـاه تو دل از یـقـین شود لـبریز            تویی که معنی «یَهدی لِمَن یَشا» هستی

شکسته پشت من از این همه گناه، اما            چه غـم مرا که توأم شافـع جزا هستی

چه خوانمت که زبان، عاجز است از وصفت            چه گویمت که تو مستغنی از ثنا هستی

ایـنـبـار بر دامـان گل خاری نیـفـتاد            بر صـورت آئـیـنه زنـگـاری نیفـتاد

غـم دید، غـصه خورد، ناله کرد اما            این فاطمه کارش به مسماری نیفتاد

افـتـاد امـا زود دورش را گـرفـتـنـد            صـد شکـر گـیر مـردم آزاری نیفتاد

افـتـاد امـا زیـر دسـت و پـا نـمـانـده            بـین در سـوزان و دیـواری نـیـفـتاد

شهر غـریـبه رفت اما محـترم رفت            چشمش به عیش و نوش اغیاری نیفتاد

موسی بن خـزرج آمده، خولی نیامد            یعـنی مـسـیـر او به بـازاری نیـفـتاد

در زیر پای ناقۀ حملش در این شهر            گل ریخت اما رأس سـرداری نیفتاد

باز امشب در دلم غوغا به پاست            سـیـنه مـالامـال از نـور خـداست

ایـن دلـم در بـیـن عـالـم گـم شـده            راهــی شـهــر ولایـت قـــم شــده

پَــر زده تــا آن حــریــم کـبــریــا            الـسـلام ای فـاطـمـه اُخـت الرضا

فاطـمه اُخت الرضا معـصومه‌ای            همچو زهـرا مادرت مظـلـومه‌ای

دخـتـر مـظـلـومـۀ مـوسـی تـویـی            بر رضا چون زینب کـبری تویی

مـرقـدت در قـم حـریم کـبریاست            شیعـیان را این حرم دارالشفاست

دست‌هایت چون رضا مشکل گشاست            هرکه آید سویِ تان حاجت‌رواست

عـالِــمـان دیـن گــدای خــانــه‌ات            تو چو شمـعـی و همه پـروانـه‌ات

آمـدی مـهــمـان شـهـر قــم شـدی            در سـپـهـر دین حـق انـجـم شـدی

شـهـرت قــم از مــقــام تــو بُــوَد            گـوش جـان پُـر از پـیـام تـو بُـوَد

مـرقـد تـو رهـنـمـای جـنّـت است            شیعه را مهر و ولایت عزّت است

عـالـم هـسـتـی بُــوَد مـهـمـان تـو            هر مسلمان ریزه‌خـوار خـوان تو

همچو زهـرا تو شفـاعت می‌کـنی            لطـف و جـود بی‌نـهـایت می‌کـنی

روز مـحـشـر این بُـوَد ذکـر همه            اشـفـعی لی اشـفـعی لـی فـاطـمـه

بر «رضا» عبد و غلامت کن نظر            تـا زنـد بـر درگـه تـو بــال و پـر

خـار بُـستـان تو هـسـتم مستـجـیر            جان زهـرا مـادرت دسـتـم بگـیر

هرکس که سـائل در این خانه می‌شود            مبـهـوت آن نـگـاه کـریـمـانـه می‌شـود

براین مـقـام هـرکـه بـرد روی الـتـجـا            مـثـل غـبـار سـاکـن کـاشـانـه می‌شـود

ای حُـرمـت مـقـدّس قــم، آشـنــای تـو            با هرکـسی به غیر تو بیگـانه می‌شود

تـو دخـتـر امـامـی و شـاگـرد مکـتـبت            با مـهـر دل‌فـروز تو فـرزانـه می‌شود

من کیستم که دور ضریحت کنم طواف            جـبریل در حـریـم تو پـروانـه می‌شود

وقتی فـرشتـگـان به حـریم تو سرزنند            ایـن آسـتـان نـور، پـری‌خـانه می‌شـود

هـرچـنـد غــافـلـم ز تــوّلای تـو، ولـی            این گـنج قـسـمت دل ویـرانـه می‌شـود

هـرگـاه یـاد غــربـت تـو مـی‌کـنـد دلـم            گرم فـغـان و گـریـۀ مـسـتـانه می‌شود

هر کس فـشاند قـطرۀ اشکی به ماتمت            این دانه اشک، گوهر یکـدانه می‌شود

زین موهبت که شد به«وفایی» زسوی دوست            گـرم نـمـاز و سجـدۀ شکـرانه می‌شود

سر تا به قدم زهرا، یا حضرت معصومه            تـاج سر کَـرَّمـنا، یا حضرت معصومه

ای آیـنۀ عـصمت، ایـمان و حـیا، عـفّت            در حُسن تو شد پیدا، یا حضرت معصومه

مهـر تو سرشت ما قـم از تو بهشت ما            از خاک تو خشت ما، یا حضرت معصومه

ای کهف امان کویت وی باغ جنان بویت            ای روح تو روح افزا، یا حضرت معصومه

چون بنـدۀ درگـاهت افـتـاده سـر راهت            صد موسی «واعدنا»، یا حضرت معصومه

هم دخـتر موسـایی هم خـواهر دریـایی            دریاب دل ما را، یا حضرت معصومه

صبر از تو رضا از تو، آمین دعا از تو            مائـیم همه نجـوا، یا حضرت معصومه

تـا که یـاد غـم هـجـر پـدرش می‌افـتـاد           سخـتی راه سـفـر از نـظـرش می‌افـتاد

تب که می‌کرد ز تاب و تب زهرا می‌سوخت           گریه می‌کرد و چنین پلک ترش می‌افتاد

تا که ضجّه به نـماز شب زینب می‌زد           از نماز شب و اشک سحـرش می‌افتاد

دور او یـکـسـره بــودنـد بـرادرهـایـش           گرچه در کوچه و برزن گذرش می‌افتاد

کـوفـه و صحـنـۀ بازار مجـسـم می‌شـد           هر زمان شاخه گلی دور و برش می‌افتاد

یاد سرنیـزه و آن محمل خونی می‌کرد           حرف دوری بـرادر، ز سرش می‌افتاد

روضه اش بود زبان حال حسین آن وقتی           که به زانـو به دو پای پـسرش می‌افتاد

عـمه آمـد که کـمک حـال بـرادر بـاشد           ولی افسوس شرر بر جگـرش می‌افتاد

حال ارباب که این بود، به زینب چه گذشت           تا که می‌گـفت عـلی را نبـرش می‌افتاد

یکطرف از بدنش را ز زمین بر می‌داشت           نه نمی‌شد! دو سه جای دگرش می‌افتاد

رسید از شهر قم، آوایِ غم از داغِ معصومه           چکید اشک از دو چشمم دم به دم از داغِ معصومه
در آغوشَش گرفته خاک ایران و عزادار است           شکسته بیشتر قوم عجم از داغِ معصومه

پریشانحال رخت مشکی آورده ست و پوشیده‌ست           تنِ ایوانِ آئـینه، حرم از داغِ معصومه
نگاهی می‌کند موسی بن جعفر میزبانانه           به زائرها چه با لطف و کرم! از داغِ معصومه
کنار حضرت نجمه ببین اُمُّ البنین امشب           گرفته روضه‌ای پای علَم از داغِ معصومه
ندید آخر برادر را و جان بر لب شد از این غم           بخوان ای روضه خوان در هر قدم از داغِ معصومه
فدای ضامن آهو که عمری سخت گریان است           هم از داغ دل زینب! وَ هم از داغِ معصومه

هرچه می‌خواهم میسر می‌شود، دیدار نَه           هرچه دنبال وصالم، می‌شود تکرار نه
فرصتی دیگر نمانده کاش می‌دیدم تو را           دل به فکر ماندن است و این تن بیمار نه

شد برایم تا خراسان آمدن فرض محال           هرچه می‌گردم تو اینجا نیستی اِنگار نه

روز و شب امید دارم تا که پیدایت کُنم           تابِ مانـدن هـست اما بی‌وجـود یـار نه
خوب شد زینب نبودم تا بِبوسم حنجرت           خوب شد زینب نبودم تا سرِ بازار… نه

خواهری در پای نیزه، دلبری بالای نی
می‌رود در حلـقۀ نامحرمان هم پای نی

خواهر خورشیدم و از نور، دور اُفتاده‌ام           دخـترِ مردِ کلـیم، از طـور دور افتاده‌ام
حال غیر از سوختن یا ساختن باید چه کرد           وقتی از دلدار خود این جور دور افتاده‌ام
گر بنای دیدن تو نیست، چشم از دستِ زهر           چه ملالی هست گردد کور، دورافتاده‌ام
باز مانـدم از وصالت شد امـیدم نا امید           مثل یک صید اسیر از شور دورافتاده‌ام
فرصتی دیگر نمـانده لحظه‌های آخری           من سلامت می‌دهم از دور، دورافتاده‌ام

می‌روم ایکاش می‌شد این دل از تو با خبر
یا رضا هم دور از تو مانده‌ام هم از پدر

وقت رفتن نیست پیـشم دلبر لـیلای من           ساحل خشکیده‌ای شد این دل دریای من
مانده‌ام در غربت و جان می‌دهم دور از رضا           کس نباشد با خبر از غصه و غم‌های من
سال‌های سال دور از دختر و دور از پسر           چه کـشـیده کـنـج زنـدان بـلا بابـای من
گر نمی‌بـینم خراسان و نمی‌بـیـنم تو را           چه قَدَر خوب است به قم شد کشیده پای من
سایۀ بالاسرم دلتنگی ات با من چه کرد           یا رضا جان زندگی و هستی و دنیای من

منکه مثل زینب و چون فاطمه مظلومه‌ام
دختر موسی‌بن جعفر هستم و معصومه‌ام
مثل زینب نیستم اینجا کجا بـزمِ شـراب           مَـردم اینـجا کجـا و مَـردم شـام خـراب
مثـل زینب نیـستم من مـادر و اُمِّ شهـید           من علی اصغر ندادم نیستم جای رباب
مثـل زینب نیـستـم اُمُّ المـصائب نیـستـم           تا که غمهایم نگردد جا میان صد کتاب
مثـل زینب نیـستـم تا در مـیان قـتـلگـاه           بوسه گیرم از گلو و حنجری در خون خضاب

دختـرم اما ندیـدم من سـری از تن جدا
دخـترم اما ندیدم رأس ، در طشتِ طلا

در خلـوت دل گـم شدم امشب دوباره            دلـتـنگ یـاس قـم شدم امشب دوبـاره

پـرواز کـردم تـا حـرم مـثـل کـبـوتـر            با اشک چـشمانم زدم آن خانه را در

زانـو زدم در گـوشـۀ آئـیـنــه خــانــه            دادم سـلامـی محـضـر او عـاشـقـانـه

گـفـتـم سـلام از راه دوری آمـدم مـن            دیـدم که تـو لـبـریـز نـوری آمـدم من

وقـتی که بـابـایت به تو گـفـتـه فـداها            باید دگـر با تو چه گـویـند این گـداها

ای خـواهر آقـای خـوب و مـهـربـانم            بنـد آمـده در محـضـرت دیگـر زبانم

قـم با حـضور تـو دیـار اهـلبیت است            معـصوم فرموده مـزار اهلـبیت است

جـنّات حق واجـب شـود بر زائـر تو            مضمون فراوان دارد اینجا شاعر تو

فیضیه فیض از محضرت یک عمر برده‌ست            ای خوش به حال آنکه با عشق تو مرده‌ست

خـاک مـزارت را گـذارم روی دیــده            از تو به ما قـبل از ولادت هم رسیده

بـایـد بـگـویـم آفــریـن بـر مـردم قـــم            حق تو در این شهـر نـورانی نشد گم

اینجا فقط حرف از ادای احترام است            فرق زیادی بین قـم با شهر شام است

برعکس شام اینجا فقط گل شد نثارت            بـودنـد مـردم عــاشـقــانـه بـیــقــرات

در قـم نـدیـدی از کـسی آزار هرگـز            اینجـا نـرفـتی بـر سـر بـازار هـرگـز

تجـلـیل شد بسـیار در قـم از مـقـامت            دادنـد بـا تـعــظـیـم اهـل قـم سـلامـت

در خانه‌ای از شیعیان مهمان شدی تو            در پـیکـر قـم تا قـیامت جان شدی تو

تـنهـا غـمت این شد برادر را نـدیـدی            بار فـراقش را به دوش خود کـشیدی

حالا گریز روضه بر شاهی شهید است            حرف از شراب و تشت در بزم یزید است

آنجا که یک نامرد پیش چـشم خواهر            با خـیزران می‌زد به لـب‌های بـرادر

زینب که صبرش شد زبان زد بین افلاک            در این مصیبت زد گریبان خودش چاک

این روضه‌ها از زندگی کرده‌ست سیرم            ای‌کاش روزی در همین روضه بمیرم

مظـهـر حُجب و حیا فاطمۀ معصومه            گـوهـر کـشور ما فـاطـمۀ معـصـومه
مــریـم آل عـبـا فـاطـمـۀ مـعـصـومـه            جان به قـربان تو یا فاطمۀ معـصومه

فـاطـمه نام تو و زِینِ اَبی بی‌بی جـان
معـدن عـفّـت و کـوه اَدبی بی‌بی جان

»فَلَهُ الجَنهَ»هرآنکس که تو را »زارَبِقُم»            حــرمـت خـانـۀ امـیــد تــمــام مــردم
شـده حـج فــقــرا مـثـل امــام هـشــتـم            ای که احسان و سخا، جود و کرم عادَتَکُم

زمزم از حوض حیاط حرمت می‌جوشد
خـضر هم جامه زوّار تو را می‌پوشد

گرد شمـع تو زدن حـلـقه تـمـام علـما            خـاک بـوسی شـما فـیض مـدام عـلـما
بـردن نـام تـو شـد ذکـر قــیـام عـلـمـا            زیر پـاهـای تو خـاکـند عِـظـام عـلـما

شأن تو چیست »فَداها» به توگفته معصوم
شأن تو مثل خود فـاطمه شد نامعـلوم

بهـترین عـبد خـدایی و سراپا تـوحـید            به مقـامت نـرسد درک بشر بی‌تـردید
ای به دل های پُر از غم شده نور امیّد            خشتی از گنبد زرد حـرم تو خورشید

کـردی آبـاد دل خـشک کـویرم را تو
شهـر قـم مثل بهشت است برایم با تو

هرکه بر روی لبـش نـام تو دائم دارد            نظر لطف به او حـضرت کاظم دارد
دین ما هست در آن هرچه که لازم دارد            تا احادیث صحیحی چو »فَواطِم» دارد

هرکسی درحرمت ذکر رضاجان بُرده
روی درد و غمش انگار که سوهان خورده

کـربلا بُرده مرا شـاه خـراسان هربار            شده‌ام عـازم مشـهـد به دعـایت بسیار
کار من نیست به لطف و کرم تو دشوار            بـاید این را بکـنم تا به قـیامـت اقـرار

»حوض سلطان»شدم از بسکه نمک‌گیر توأم
گـفتم از فاطمه تا در پی تفـسـیر توأم

باز هم فاطـمه و حال خراب و بسـتر            گرچه از درد شب و روز شده چشمش تر
زخـم بر بازو و بر سـیـنه ندارد آخر            با نفس هاش نیامد به لبـش جان دیگر

یاد زهراست اگر گریۀ او جانکاه است
عمر هر فاطمه از آل نبی کوتاه است

بـاز هـم رو بـر این در آوردم            بـهـر ایـن آسـتـان، سـر آوردم

گـفـتـم از پـا فـتـاده‌ام، گـفـتـنـد            رو بـر ایـن در بــیـاور آوردم

چه جز آلـودگی، به هـمراهم؟            در حــریـمـی مـطـهــر آوردم

باغ طاعت ز خشکسالی سوخت            شـاخ بی‌بـرگ و بی‌بَـر آوردم

هـمه جـا، تـیـربـار و آتش بود            لاجـرم، رو به سـنـگـر آوردم

گرچه تر دامنم ز کرده، ولیک            اشـک را دامــنــی تــر آوردم

هر زمان زد هوای قم به سرم            گویی از شـوق، پـر در آوردم

بر حریمت که باب حاجات‌ست            داورم داده، بـــــــــاور آوردم

از جـوار رضـا رسیـده، سلام            از بــرادر بـه خـواهــر آوردم

دل نبـاشد درون سـیـنه که من            با خود اسپـند و مجـمر آوردم

وز دل خون چکان خود، شب و روز            دیـده‌ای خـون فـشان‌تـر آوردم

مرهمی نه، به روی زخـم دلم            پــــدرم، داغ دخـــتـــر آوردم

دست، خالی‌ست لیک با شعرم            حُـب زهــرا و حــیــدر آوردم

بیت بـیـتـم به یـاد اهـل الـبـیت            یک سـبـد گـل مـعـطـر آوردم

شعرم از سوز روز عاشوراست            بــوی گـل‌هـای پــرپــر آوردم

مورم و خوشه چین خرمنشان            تـوشه‌ای بـهـر محـشـر آوردم

غـریب شهر خـراسان بیا بـرادر من            ز دوری تو چکد خون، ز دیدۀ ترِ من

ببـین که یار تو بی‌یار و یـاور افتاده            ببین که خواهـر تو بین بـستر افـتاده

به روی سیـنـۀ خود نامۀ تو را دارم            مــدام زیـر لـبـم ذکـر یـا رضـا دارم

بیا که با تو بگـویم ز درد و غـم‌هایم            نمانـده تاب و تـوانی به کل اعـضایم

مـیان راه شـکـسـتـند حـرمتم ای یار            ولی به قم شده جبران غربتم ای یار

خـدا گـواست ندیـدم بدی ز مردم قـم            نچیده‌اند در این شهر، پشت در هیزم

سخن ز کینه و بغض علی در اینجا نیست            میان مردم اینجا غـلاف اصلا نیست

به غیر گل به سر من کسی سری نزده            کسی به پهلوی من، تختۀ دری نزده

اگرچه داغ روی داغ دیده خواهر تو            ولی به دست حرامی ندیـده‌ام سر تو

اگرچه سوخت دلم از هجوم درد و ستم            نـبـرده‌انـد مـرا بـیـن جـمـع نـامحـرم

عزیز کردۀ ما که، اسیر سلسه نیست            جواب گریۀ من نیش‌خند حرمله نیست

مرا به شهـر چه با احـترام می‌بردند            عـقـیـلـه را وسـط ازدحـام می‌بـردند

حاشا که راه عاشـقی بی دردسـر باشد            حاشا که عاشق شام هجرش را سحر باشد

سهمش پریشانی‌ست حیرانی‌ست ویرانی‌ست            خواهر که از حال برادر بی‌خـبر باشد

این راه را با شوق دیدار تو طی کردم            راضی مشـو بـاغ امـیـدم بی‌ثـمر باشد

انگـار تـقـدیـرم فـراق تـوست پس باید            با نا امـیـدی چـشم گـریانم به در باشد

دارم جـواب نـامـه‌ات را مـی‌دهـم امـا            با نامه‌ای که دستخـطش چشم تر باشد

تنهـا به اینجـا آمـدم اما خـیـالـت تخـت            حاشا که در قـم مـردمان بد نـظر باشد

حتی اگر داغ تو را در طوس می‌دیدم            دیگر نمی‌دیـدم تنت بی‌بـال و پر باشد

دیگر نمی‌دیدم سرت در طشت زر باشد            یا که لب خشکت اسیـر چوب تر باشد

آری تو هم هرگز نمی‌دیدی که ناموست            با قـاتـلانت چـند منـزل هـمـسفـر باشد

در ازدحــام مـردمـان بـد نـظـر بـاشـد            در زیر پـای اسب‌ها دنـبـال سـر باشد

اگر چه سنگ صبـور برادرش باشد            نشـد کـنـار نـفـس‌هـای آخـرش باشـد

اگـر چه هـمـدم دلـتـنـگی بـرادر بود            نـشد زمـان غـم و درد دلبـرش باشد

رضا رضا به لب و اشک نامه خوانش بود            سپـرد سر به سفـر تا کـبوترش باشد

گـذاشت پا به بیـابـان هـجـر تا شـاید            فراق سر برسد تا که در برش باشد

تب فـراق برادر اگرچه او را کشت            نـشد که هـمدم جـسم مطـهـرش باشد

نکُـشته شکـر خدا پیش او بـرادر را            ندیده نیـزه نشـین رأس انورش باشد

هزارشکر که ناموس حق ندید اینبار            نـگـاه قـوم حـرامی بـرابـرش بـاشـد

نگشته ذوب دلش در حرارت گودال            به آه و ناله چو مبهوت حنجرش باشد

نـدیـده خـنـدۀ بـی‌شـرم سـاربـانـی را            نـدیـده حـرمـله‌ای سـایۀ سـرش باشد

نـدیـده کـوچـۀ پُـر کـیـنـۀ یهـودی را            که با شکنجه نگهبان معجـرش باشد

این بارگاه قدس که از عرش برتر است            آرامگـاه دخـتـر موسی بن جعـفر است

جانم فـدای گـنبد زردش که سال‌هاست            خورشید از تشعشع نورش، منّور است

بر شانه‌های گرم حرم تکیه کرده مست            این دو مناره که به بلندای محشر است

در چشم ما، زمرّد و دُرّ و عقیق و لعل            گرچه رواق‌ها همه از سنگ مرمر است

جایی که شهر قـم، حـرم آل فاطمه‌ست            تولیّتـش به عهـدۀ او تا به محشر است

عـطر مـزار گـم شده را پـخـش می‌کند            قبری که عکس واضحی از قبر مادر است

او خواهر امام رضا نه، که عشق اوست            اصلاً بگـو که دار و ندار بـرادر است

از اشـتـیاق آمدنش سمت شهـر طـوس            فهمیده‌ام امام رضا، جان خواهـر است

مثل برادرش شده، یعنی که پـلک‌هاش            زخمی ز فرط گریه بر آقای بی‌سر است

با گریه خو گرفته کنارش دو چـشم ما            جایی که اشک دیدۀ او روضه پرور است

خـیـلی شـبـیه حـال رباب است حال او            از بس به یاد خشکی لب‌های اصغر است

زهـر جـفا چه‌ها که نکرده‌ست با دلش            در این دقـایقی که نفـس‌های آخر است

هر چند داغ دیده و هجران کشیده، باز            شکر خدا که روی سرش، دست مَعجر است

یک لحظه رو به جانب گودال کن ببین            زینب هنوز خیره به رگ‌های حنجر است

شلاّق و کعب نیزه و سیلی به یک طرف            زخـم زبان شمر ز هر چیز بدتر است

تا کویرِ قم سراغ از ساحتِ دریا گرفت            آمدی و بر لـبِ ایـران تـبـسّـم پـا گرفت

آمدی و شـهـد شـد تـقـدیـرِ شـوره‌زارها            تا زمین شـیریـنیِ نـام تو را بـالا گرفت

خاک پایت شد! شبیه تک‌تکِ گل‌هایِ سرخ            آمد و زیـر قـدم‌های تو قـلـبم جـا گرفت

حضرت معصومه‌ای و چشم‌هایم فرش توست            با تو ایران رنگ و بویِ حضرت زهرا گرفت

سر به زیر و با وقاری! از حریم چادرت            لذّت و شیرینیِ حُجب و حیا معنا گرفت

تا ابـد شد خانۀ خـورشـید، بیت‌النّـورِ تو            ماه از لحن مناجات تو نورش را گرفت

حضرت أختُ‌الرضا ای‌کاش تأییدم کنی            دوستت دارم! بگو چشمت مرا آیا گرفت؟!

رو زدم بر دختر موسی بن جعفر بودنت            چون همیشه بهترین را دختر از بابا گرفت!

بـانـو به خـاک‌بـوسی‌تـان زائـر آمدم            از لـطـف بیـکـرانـه حـق ذاکر آمدم

بـار گـنـه بـه دوش تـمـنـا کـشـیـده‌ام            آلـوده بـوده لـیک کـنون طاهـر آمدم

قـبله‌نـمای شهر قمی قائمه به عرش            با سـینـه‌ای ز مهـر شما چـاکر آمدم

احرام بسته‌ام که طوافت کنم‌ ز شوق            با ذکـر یا کـریـمـه و یا فـاطـر آمـدم

دیدم‌ که ‌صبر درس ‌الفبای ‌عاشقی‌ست            عـاشق شدم به درگـه‌تان صابر آمدم

حالا کـریـمه‌ای و همه سـائلت شدند
حـوران جـنـتّان هـمگی مایلت شدند

تـو آمـدی و آبـروی کـشـورم شـدی            شیعه ‌شدم‌ ز یمن ‌تو، بال‌ و پرم شدی

حـبـل‌المـتـین من شـده‌ای‌ دخـتر امام            بهـر اصـول دین هـمۀ بـاورم شـدی

از مشهـد الرضا به‌ حـریم شما رسم            چو روز حشر شافعـۀ محشرم شدی

ره‌توشه‌ام ‌به ‌محضرتان سربه ‌زیری ‌است            تا مشتری اشک دو چـشم ترم شدی

گوید امام هـشـتم شیـعه به هر نفـس            فخریه می‌دهم که شما خواهرم شدی

با خّـط نـور بر سر ایوان قـم نوشت
آورده‌ای نـسـیم گـل یـاس از بهـشت

در شوره زار قم تو بهشت آفرین شدی            بر تشنه‌گان ‌این ‌کویر تو ماء معین شدی

تـا بـارگـاه قـربِ ‌خـدایی وسـیـلـه‌ای            یعنی ‌برای ‌قرب، تو حبل‌المتین ‌شدی

بـاب الـحـوائـجّـیِ پـدر را بـهـانـه‌ای            زهرای ‌دیگری تو به‌ این سرزمین شدی

مـن بـنــدۀ نــگــاه کـریـمـانــه تــوأم            تا قـبلـه‌گـاه دیدۀ عـیـن ‌الیـقـین شدی

نام تو زینت همه عالم چو فاطمه‌ست            یعنی تو چهل چراغ به ‌عرش ‌برین ‌شدی

بر شاه‌ طوس ‌خواهری، از نسل‌ کوثری
دریک کلام کوثر موسی‌بن جعفری

حال از مقدم‌‌ تو ببین روضه‌خوان شدم            تـا لایـق عـنـایـت و الـطـافـتان شـدم

زنهای قـم به پای شما گل فـشانده‌اند            من در غمی چو قـلۀ آتشـفـشان شدم

با عـزّت آمدی و دلم رفت تا به شام            تا راویت ز مجـلس نامحـرمان شدم

زینب کجا و مجـلس نامحـرمان کجا            من‌ روضه‌خوان چوب ‌و لب ‌و خیزران ‌شدم

چشمت ندیده است سری را به نیزه‌ها            همراه نیـزه سوی خـرابه روان شدم

دیدم ‌که ‌کودکی ‌به ‌روی ‌خاک‌ خفته ‌است
شرح فـراق با سر ببریده گفته است

بی‌بی چه گویم از غم و اندوه بیشمار            از ماجرای تشنگی و طفل شیرخوار

بی‌بی چه گویمت ز اسارت به سوی شام            از طعنه‌های و هلهله از ظلم نیزه‌دار

بی‌بی چه گویمت ز غم ‌و غصۀ‌ رباب            از ظلم و جـور نسل یهـودی نابکار

بی‌بی چه گویم از شرر و آتش عدو            از روی بام بر سر زینب که عهده‌دار

بوده کـفیل دخترکانی که از عـفـاف            هاجر به‌پای محملـشان بوده پرده‌دار
بی‌بی به ‌قم شکسته نشد حرمت شما
وای از دل شکـسته زهـرای کـربلا